LA AMISTAD AGARRALA CON PINZAS...

..eso me dijo anoche mi madre despues de haberle contado mi última tristeza, y hora reflexiono sino tiene razón.

Yo soy una entregada a mis amigos, Pablo es igual, son un motor fundamental en nuestras alegrías y en nuestros planes. Nuestrs grandes amigos están en Uruguay, pero aquí hemos, sin esperarlo, gestado muy , muyyyyyyy buenas amistades, todas a raíz del trabajo de mi esposo, y que en el local de al lado trabaja su hermana. En poco tiempo el jefe de mi cuñada entabló una excelente elación con Pablo, fue nuestro apoyo en los primeros tiempos. El que estaba siempre en los cumpleaños, aparecía con regalos increíbles para la casa, cuando veía que algo nos hacía falta. Jugaban eternas partidas de play en casa con otros amigos (todos 30 y pico). Festejó su cumpleaños en nuestra casa, con los amigos en común y su familia (ex-jefes de Pablo) pasaron a ser una especie de segundos abuelos para mis hijos. Un millón de situaciones bonitas que pasamos juntos podría contar, pero demoraría demasiado.

Hace unos 20 días, el discutió con mi cuñada (su empleada) ella se fue...A partir de ahi, dejó de hablarse con toda pesona que tuviera algo con ver con ella, y hablo de "algo" saludarla por ejemplo ya es castigo..Con Pablo hablaron, parecía que la cosa quedaba en orden, al menos durante una semana..pero luego discutió con el nuevo jefe de Pablo, (lo amenazó previniendo que no contratase a la hermana de Pablo)...a partir de ah ya no saluda al nuevo jefe de Pâblo, ni a los compañeros de trabajo de Pablo (¿¿??).. a Pablo le dedica un "Hola, buenas tardes" a secas.

Anoche a las 2 de la mañana, vengo caminando de mi trabajo, en la calle a solas y lo cruzo..."hola , buenas noches" eso me dice.. casi exploto..me sorprendió tanto que lo cojí del brazo y le lanzé un:
-que te hice yo
-nada (y cogiendome de los dos brazos) eres la persona que menos (¿?) culpa tiene en todo esto.Tengo una coraza que nadie puede romper.
-pero por una pelea con alguien nos dejas de hablar a todos?
-Es que no puedo, es que todos quieren hundirme, todos quieren hacer lo que sea por hundirme

Y muchas cosas más..lloré como una tonta, y me repetía mil veces que yo no tenia la culpa, que yo no sabía nada pero que todo el mundo quiere hacerle daño, que no me contaba todo para no hacerme daño a mí, pero que no puede seguir siendo mi amgo..no sé..una locura. Un día tienes un amigo, al otro ya te queda solo un "Hola, buenas noches".

Amanecí con el recuerdo de la discusión de anoche y con los ojos hinchados de llorar, y la sensación de haber perdido un amigo sin haber hecho nada para ello...Hacía años que alguien no me hacía tanto daño...

Nada es un mal día, supongo que si tan poco le importa perder mi amistad tampoco me estimaria tanto, pero bueno...ya pasará

10 grandes aportes¡¡¡¡¡¡:

ddriver dijo...

doncs vaja una criatura esta fet el colega!!
que a la seva edat encara no sapiga distingui entre unes persones i altres...no et preocupis..els amics tornen quan menys t ho esperes,encara que t hagin decepcionat molt

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Hay días en que extraño mucho a mis amigos en Uruguay, lo bien que lo pasabamos sin un "peso"..y siempre pendientes unos de otros...no sé creo que me hacen mucha falta, y que es díficil forjar amistades verdaderas, y cuando las de toda la vida han quedado tan lejos es como estar solo...pero no se puede perder la esperanza, no?
besotes guapo, como va el día, tenemos fiesta hoy?

Jo Mateixa dijo...

Trobo molt normal que et sentis així despres de com ha actuat aquest home i el que està clar es que tu te l'estimes i vols mantenir la amistat que hi tens, per tu els amics son prou importants com per intentar saber que ha fet que es trenques la vostre amistat o fins i tot per plorar per una situació així.

Que més puc dir?, que ell es un gilipolles i tu massa bona :-)

Un petonet dolç bonica i no ploris si et plau, no m'agrada que estiguis trista.

Una abraçada ben forta!!!!!!

oriol dijo...

Acabo de posar en un meme que m'han passat que per una raó o altra, sovint llegir-te el posa la pell de gallina. No he pogut evitar pensar com em costa trobar amics quan els amics de sempre no hi són per un motiu o altre. Jo sóc com tu amb això del amics. Crec que la familia et toca, i els amics els tries. Jo ho faria tot per un amic. Tendia a decepcionar-me bastant quan ells no responien com segurament jo esperava, però t'has d'acostumar a fer i donar, i no esperar respostes. si arriben, molt millor i si no....doncs si no sap greu però més val acceptar la realitat.

Comparteixo el teu dolor, perquè l'he sentit!

Una abraçada!

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Jo mateixa: Muchas gracias por tu apoyo y por estar siempre ahi..un besote.

Orio: Ya te lo he dicho eres la mar de sensible y cristalino, y abes que estuve leyendo tu post y lo que hablabas de las amistades, asñi que se bien de que me hablas..y es verdad tu has pasado por cosas muy fuertes y yo hoy estoy mal porque veo mis problemas "gigantes" pero hay gente como tu que ha pasado por decepciones peores y tarde o temprano se sale adelante..Un beso Oriol..gracias por ser así.

Pep ... però posa-li Angu, també dijo...

A la gent li falta un bull, fes-me cas!!

Joder, la gent ha deixat de pensar en els autèntics motius que ens impulsen a sentir-nos malament per fer d'una parida una guerra contra tot i tothom. Ara que també t'he de dir que les bronques que m'he emportat jo per parlar-li a algú a qui la resta de gent li té mania!!!

Com diu la JoMateixa ... la gent és gilipolles ... i moltíssim!!!

Un petonet i content de retrobar-te!!!

Antoni Esteve dijo...

Hay veces que nos engañamos o nos engañan, haciendonos creer que aquella persona es un autentico amigo/a, pero el autentico amigo/a no antepone ninguna otra cosa por encima de la amistad.
Si le es mas facil perder tu amistad que explicarte lo que pasa para mantenerla, entonces no es un autentico amigo.
En todo caso, la vida es un cruce de caminos, donde hacemos amigos y conocemos personas, pero esos caminos muchas veces se deben separar.
Tranquila, seguro que tu camino se seguira cruzando con otros y podras llenar vacios.

besotes y animo!

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Pep¡¡¡¡¡¡ Tantos siglos¡¡¡¡¡ Como estás?? como te ha ido??? ya has vuelto??... Ya se te extrañaba¡¡¡¡
Pues si..no e que paa con la gente, en todo caso, quiero pasar de todo..mi amistad quedo ahi colgado si algún día la necesita, ya sabe.. otra cosa no puedo hacer...
Te dejo un besote y que bueno volver a leerte.. Petonett granoteta

Antoni:Es muy cierto lo que decis, muchas vecs los caminos se cruzan y se separan, me han pasado muchas veces..digamos que primero cuando los amigos camban de rutinas, lo que se casan , los que se entregan a los estudios, los que cambian de mentalidad y cuando los encuentras a los años ya no sabes donde habra quedado oculto en su interior aquel amigo que conociste, otra veces solo la dejadez te aleja, y cuando pones miles d kilometros geógraficos de por medio y ya no espirituales es trabajoso mantener viva la amistad. Tiene muchas fuerzas, pero depende de ambas partes para que resista..
Un beso muy grande Antoni, y gracias por tus palabras

g! dijo...

És que si ens aturem a pensar veurem que tenim una llista d'amistats molt llarga però amics de veritat ven curta.

És ún tòpic, però en situacions difícils és quan saps quants amics tens.

Tot i aixi, aquest cas que t'ha passat crec és més complicat del que sembla...mai cal renunciar a parlar del problemes.

Anims val!

petonas!

Tía Doc.- dijo...

Hola Andrea!
Lamento no haber podido pasar antes por aquí. Te entiendo hondamente, ahora estoy viviendo una situación similar, y lo cierto es que lo pasás muy mal, y sumando a eso la 'distancia'... es un bajón.

En este último mes, me he llevado unas buenos tragos amargos (y no precisamente de Fernet...), cuando leí tu post, me sentí muy identificada, sobre todo cuando decís que tu madre te dijo (si me permiten la redundancia ajajjaja).
Un abrazo grande, y ya sabés que cuando haya que llorar me apunto, ya tenemos nuestros teléfonos, yo encantada! Aunque ya estoy un poco seca aajajj