MULTIPOST

Como de puente no me toca nada de nada..es más, trabajo más de lo normal, se supone que es la semana que mas trabajamos del año, .... no estoy de buen humor, la Purísima para mí se asocia al caos, al poco tiempo libre, piernas cansadas y poco rato y de mala calidad con mis enanos, suerte que es solo 3 días..que sino....Así que aprovechando que limpié un poco la casa, ya me comí mi religiosa tableta de chocolate (hoy tocó Nestlé con almendras) y todos duermen e incluso roncan, voy a ver si puedo escribir alguna línea de tanto post que se me ha pasado por la cabeza y no he podido plasmar.

Una buena, tuve mi revancha, y un cliente de esos "pesaditos", exigente, quedó contentisiiiiiiiimo con mi Café Irlandés...siiiiii, revanchaaaaaaaaaaaaaaaaaaa..alguien que miró mi obra de arte jajajaa. Y como he visto que mucha gente entra a mi blog, buscando saber como se hace el Irlandés para que quede con sus tres colores, detallaré brevemente el secretito:

Poner whisky, con 2 sobres de azúcar, calentarlo, hasta que hierva,revolver, para que se termine de diluír el azúcar, luego agregar el cafe recién hecho, muuuuuuuuuuy lentamente, y digo muuuuuuuyyyyy, con algún recipiente con pico para que caiga sin derramar, y por último nata, semi montada, o sino de pote nomás, lo que se tenga..y listo...ya está..

Pues bien , volviendo a la normalidad, sigo contando...hoy se me rompió la tele, petó, murió, nada..y en prepuente, de madre trabajadora con dos enanos en casa, cuya cuidadora se está recuperando d eun esguince y no camina mucho era de vital importancia la bendita tele...pues que suerte la nuestra que ya resignados..la dueña del piso nos dice que tiene una para dejarnos¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ eso si que es suerte...y una madre agradecida..Gracias María¡¡¡¡¡

Marco mi enano de casi 3 años, tiene un pequeño retraso en el habla, digamos que tiene solo 10 palabras en su vocabulario, de esas 10 cinco no llegan a ser palabras siquiera...así que lo han pasado al sicologo a mi pedido, para ver si necesita un estímulo añadido, o si es una dificultad en el habla, o alguna otra cosa..ya les iré contando como va..La pediatra me dice que da por descontado que es de vago porque el niño además de muy espalibado, ha demostrado que aprende lo que quiere, pero yo quiero una opinión que me oriente.

Estuve pensando en retomar los estudios, un Postgrado en Gestión de Recursos Humanos, lo tenía casi decidido, con ganas de volver a estudiar como Gatot, pero la matrícula y los costos familiares me han obligado a suspenderlo y otras cosas me ha hecho repensarme que estudiar. La verdad que ha sido una semana con mucha sensación de frustración, me pasa seguido cuando hablño con dos amigas a las que quiero mucho y con las que pasé muchas horas de vinitos, mates y libros, preparando exámenes, y ahora ambas y muchas que conozco, están trabajando en organismos estatales, haciendo los que les gusta..y yo acá sirviendo mesas en pleno puente, con demasiado espacio mental disponible para pensar. Sé que ellas no han tenido las responsabilidades que yo misma elegí tener , y que tenemos situaciones que no se pueden comparar, pero a veces me detengo a pensar en que habría pasado si me hubiese quedado, habría dado concurso, habría entrado en algún lugar a trabajar? y si fuera así..sería felíz?? si hubiese obtenido ese trabajo que tanto quiero, un trabajo que me guste hacerlo, la vida me habría permitido tener la unión y el amor que hoy tengo con mi familia, con mis enanos , con Pablo..?? o quizás la vida me trajo hasta acá para preservar eso, y dejar algo menos importante por el camino..

Nunca sabré que me hubiese deparado la vida, y en días así, como hoy, cuando me lo pregunto, y me siento un poco triste por lo que aún no ha podido ser, yo misma me doy las respuestas, y me siento feliz y agraciada de tener la suerte que he tenido, la familia que tengo y el amor que recibo y que puedo dar . No sé si todos lo entiendan pero mi carrera, mis años de estudio, hasta que conocí a Pablo eran mi objetivo en la mi vida, mi todo, no había nada más..no soñaba con hijos, no soñaba con casarme, solo soñaba con ser una buena profesional, con una vida ordenada y poder viajar y conocer el mundo. Hoy , sé, que agradezco con todo mi corazón el día que la vida me mostró que eso no era vivir , que eso no era felicidad para mí, y que merecia vivir otros sentimientos, indescritpibles, y productores de las mas grandes sensaciones que se pueden vivir.. Amar, ser amado, dejar todo por amor, ser madre, ver crecer a tus hijos, ver crecer a pesar de los golpes y mas golpes el amor en una pareja, pasar dudas, esperas, carencias, problemas, pero saber que siempre están ahi, mis hombrecitos.

Por eso cuando a veces recuerdo lo que antes era todo para mí, y que un día lo dejé ahi postergado, y lo extraño un poquito..enseguida me recuerdo que algún día cuando puesa, lo retomare a su justa medida, con el apoyo como siemore de mi familia, y completaré ese círculo, ese puzzle, que pocas personas tiene la bendición de poder decir, que está ,practicamente completo,

Ya ven, este post hoy es un poco de todo, como este blog, todo esto que tengo dentro, junto..pero no revuelto...

21 grandes aportes¡¡¡¡¡¡:

Striper dijo...

Magnifico super`post Andrea, que a`pesar de todo pases un feliz puente.
un abrazo.

oriol dijo...

Antes de todo saludarte, pues hace unos días que no he estado demasiado por aquí. De hecho , y hablando de viajes, he estat unos días en POrto. Esto, me lleba a tu post, pues es la primera vez aque viajo pensando que lo que tengo en casa, en mi entorno es lo que ahora quiero y me hace feliz .No he viajado pensando en encontrar algo mejor, si no en vivir, oler, comer , beber y empaparme de los portugueses. Porto, por todo esto, y por ser una ciudad poco viciada y por su encanto, vale la pena.

Por otra parte, como me pasa a menudo, tus reflexiones me conectan con lo que siento en estos momentos. A menudo lo que hemos pensado que queríamos ser de mayores y lo que acaba sucediendo, no es lo planeado. Lo que dices de no cambiar lo que tienes por tus planes anteriores, y pensar en completar el círculo mas adelante es genial. Y a la vez me parece natural i humano que según que días te pregunetes y dudes...me gusta la gente que no está segura de todo y que ha seguido sus planes des de la adolescencia.

Por lo que se refiere a tu crío, espero que todo vaya bien y que la psico le ayude!

Un besazo y ánimos en estos días de no puente para tí!

Por cierto, compartimos la pasión por el chocolate, aunque quizás noo tanto por el cafè irlandés.

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Orio¡¡¡ tanto tiempo.. asi que de viaje...ke bueno entonces.. La verdad que no tengo idea de como es Porto, peco de ignorante, ya me tendrás que contar sus encantos...
Me gusto mucho tu comentario, tus palabras, gracias...El café Irlandes no me gusta¡¡¡ no me gusta el whisky¡¡¡, pero en el trabajo lo tengo ke hacer..asi que...
Un beso Oriol, me ha hecho mucho bien leerte...

Anónimo dijo...

que bonito.. a mi tambien me pasa lo mismo que tu, este año tenia previsto hacer mi master en Sociedad y Juventud UNED, y lo he aparcado despues de hablarlo mucho con Biel..tengo dos niños uno de cinco y una de dos...también hecho de venos viajar, sentarme en el porche de casa..pero enseguida vienen imagenes de mis niños, de Biel y lo que me gusta ver a mi pequeña jugar a muñecas y a mis niños jugar al futbol en el patio de casa.
los niños hablan cuando quieren..no te preocupes SUERTE
ves ahora tengo una cabecita a mi lado que me dice - Mama me prestas el ordenador quiero jegar.

Anónimo dijo...

que bonito post... a mi me pasa lo mismo, este año aparque el master de Sociedad y Juventud UNED, despues de hablarlo mucho con Biel..tengo un niño de cinco años y una niña de dos..trabajo a 40km de dónde vivo y algunos dias añoro los dias pasados dónde tenia que comerme el mundo, viajar, conocer gente y nunca viver mas de dos años en el mismo sitio este era mi futuro ..pero plas!! aparece mi hijo asomando su cabezita por la puerta y pidendo - Mama me prestamre el ordenador quiero jugar con PUCCA y ya esta se me olvida todo.
Yo tambien trabajo mañana todo el dia.

Anónimo dijo...

lo siento creia que no se habia grabado bien pon el que quieras lo siento BSOS des de Mallorca

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Striper guapo¡¡¡¡¡, gracias por la visita...seguimos esperando el sorteo de navidad eh¡¡¡¡

Kpitana: Me gustaron mucho tus post, por eso publiqué todos, porque en cada uno decís algo de vos, en uno las edades de tus enanos, en otro nombras a Biel, asi que, los dos merecen estar...Pues entonces tenemos cosas en común, y me alegra encontrarme con otra mamá bloguera y al parecer con gustos en comñun, ahora pasaré por tu casa a visitarte..un beso y vuelve cuando quieras

Anónimo dijo...

mi casa esta en http://nasunyer.balearweb.net
como veras con tu permiso te linque

ddriver dijo...

eiiiiiiiiiii
jo tinc pont per primera vegada en 20 anysssss!!!!!!!!
se ha roto el embrague fiestaaaa!!
Lo del niño don´t worry it!!el mio tampoco hablava,yo era el traductor oficial porque con 3 años era algo salvaje lo mal que hablava,ahora no calla!!!!

Tía Doc.- dijo...

Buenas!

Sinceramente, me encantó mucho este post... Porque es lo que sos y tal cual lo volcás, hermoso por donde lo mires.

Espero que lo de tu niño no sea nada complejo, los cambios siempre traen colas o colitas, pero pero es parte de los procesos, vos tranqui, ya verás...

Un abrazo muy cercano.

PD1: Te dejé un premio, en mi blog de consejos.
PD2: Este fin de semana no me gusta nada... Desde el jueves ando trastorner....

Otro abrazo.

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Ivanna gracias por la visita nena..la verdad ke este finde no resulto muy lindo, medio trastiorner si.. ahora voy a tu blog, a ver ke regalitos ¡¡¡¡¡ un besoooo

Antoni Esteve dijo...

Andrea, espero que el puente no haya sido tant duro como pintaba.
Un post con una mezcla curiosa de sensaciones y sentimientos. Que bueno poder expresarlo tan bien.
besos!

oriol dijo...

he deixat alguna foto de porto al meu bloc i alguns comentaris a l'altre bloc! a veure si t'agraden les fotos!

Una abraçada!

Clint dijo...

Quin tros de post! jajaja només que el nano sigui la meitat d'espavilat que la mare...xerrarà per els colzes!

Més descansada ja? Petons!

Andrea ....de acà y de allà dijo...

jajaja clinttt si yo soy muda jaajajjaja

gatot dijo...

alssa quin post Andrea!!!! jo el cafè irlandès també el preparo com tu (el preparava...) només que afegia una culleradeta de sucre al whisky...

i lo dels estudis... sort que em vaig donar temps fins a l'estiu... a veure si canvien les coses!

ah... t'he deixat un regalet a casa meva!

petons i llepades de Nadal!

Doncel dijo...

Andrea:
Te deseo unas FELICES FIESTAS
y te dejo. mis saludos con cariño.
Antonio

Mikel dijo...

Jo no soy nadie para dar consejos pero de todas formas te voy a dar mi opinion.
Yo me pondria sin prisa pero sin pausa a buscar trabajo , lo puedes hacer sin la obligacion de tener que pillar cualquier cosa ya que tu actualmente ya tienes trabajo.
Has de tener muy claro que el mundo laboral va muy necesitado de gente responsable y con ganas de trabajar por lo que a mi modo de ver una persona que lleva X tiempo sirviendo mesas en puentes de entrada ya te ha demostrado que tiene espiritu de sacrificio , y todo esto vale mas que muchos titulos.
Asi que animo y con tranquilidad seguro que antes o despues encuentras un trabajo que se adecue mejor a tus horarios

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Es la idea mikel, pero hasta no tener permiso de trabajo, por muy responsable que sea, no me van a tomar en ningún sitio..y para tener permiso necesito un contrato..y lamentablemente solo me ofrecen uno en hosteleria..eso equivale a decir, que me toca seguir un tiempo más, trabajando en lo mismo... un besooo y graciias de verdad `por tu comentario

Andrea ....de acà y de allà dijo...

Doncel..felices fiestas a ti tambien¡¡¡¡¡¡

ddriver dijo...

pa quantos dias vale esto del multipost?jajaja cuenta algoooooooooooo